Boereseun van die Grond

(’n Gedig vir die Afrikanerboer – in pyn, maar nie gebreek nie)

In die skadu van akker en doringboom,
waar die osse geswoeg het en kinders gedroom,
staan ‘n plaas nou leeg, sy hekke gesluit,
die wind huil saggies waar liefde eens gebly het.

Bloed het gedrup op die rooi, warm grond,
van hande wat geploeg het, eerlik en rond.
Oë wat geseën het met sonskyn en reën,
kyk nou met trane oor veld vol seën… maar ook seer.

Hulle kom in die nag, sonder wet, sonder skaam,
neem wat nie hulle s’n is nie, brand sonder naam.
‘n Kind se gil hang swaar in die lug,
‘n moeder se arms leeg, haar siel is vlug.

Die wêreld draai weg, die skerms bly stil,
maar die waarheid se stem fluister steeds in die wil:
Hierdie is my grond, my taal, my lied,
ek sal nie verdwyn nie, ek sal nie vlug uit verdriet.

Want onder die pyn, in die stof en die skeur,
klop ’n hart van staal, van geloof en gees se geur.
Die Afrikaner buig, maar hy breek nooit finaal –
in sy bloed loop legende, in sy oë: ’n verhaal.

Kinders sal speel waar vure gebrand het,
met trots sal hulle praat van dié wat gestaan het.
Die graan sal weer groei, die wind sal weer sing,
en boere sal bid met hul hoede in die ring.

Met hande gekloof, maar harte geheg,
staan die boer op – sonder vrees of gebrek.
Uit as en uit pyn, verrys hy weer klaar,
’n volk met ‘n toekoms, gebore uit gevaar.